آغوش من تنها خاکریز خط مقدم است ؛خودت را از بمباران کنایه آدمها نجات بده ؛
سرت روی سینه ام بگذار تا ترکش نگاهشان آسیبی به تو نرساند سرت را بلندنکن،
تادیده بان، گرای عشقمان را نگیرد . روی برج های مراقبت تفکر آدمها ،همیشه
یک سرباز با ایمان نگهبانی می دهد. بگذار بوسه هایت را تحریم کنند ،
اصلا برای استخراج عشق محدودیت تعیین کنند ،چشم هایت را سانسور کنند ،
آنقدر درانفرادی چشم هایت می مانم تا به عرفان برسم ،
تنهایی همیشه خوبست ،
تفکرت را در زیرسیگاری خالی میکنی
بی آنکه کسی بپرسد:آقا؟آزادی از همین سمت است؟
و تو مجبور نیستی بگویی در اینجا آزادی نداریم .
تنها یی خوب است ،
چون دیگر مگسک تفکر هیچ کسی به سویت نشانه نرفته...!!
دیگرگلوله حرف های مفت آدم ها،بین برخورد
من با تمام دنیا سرلج دارم و آنقدر روی زخم های یک دنده ام
نمک پاچیده ام که آدمها برای اکران از پا افتادنم دست و پا می شکنند...
سپهر عسگری
من تنها به لنز دوربین فلاش خورده ی عزرائیل لبخند می زنم...
سپهر عسگری
می گویند زیبابنویس .
چه کنم؟ وقتی بوی تعفن از سر و کول گل سرخ باغچه بالا می ورد .
لجن زار احساسات نم کشیده را نبینم ؟ من که خدا نیستم .
از توده ابری که روی دلها سنگینی می کند، حرفی نزنم،
این خیانت به احساس است .
من از هر چه بیزارم ، از آن می گویم .
بیزارم از آغوش نیمه کاره ، که روی تن پیرمردگی هایم تندیس انزوا شده .
بیزارم ازافعال محکوم به پایان ؛
بیزارم از آب وهوای عاشقی ؛
بیزارم از رنگ سبزی که پیچ خورده در تار و پود نان خشک ها ؛
بیزارم که مینویسم . بیزارم که زیبا نیستم ؛
بیزارم از جبـــــر در سیطره شوخی بنام اختیار ؛
بیزارم از خنده های کودکی که به بلوغ نمی رسد ؛
بیزار از خیابان های یکطرفه که مرا در اجبار ها مچاله میکند ؛
بیزار از اشکهایی که با جاذبه همدست این رسوایی اند .