تـــــــنهایی، چیــــــزی عـــــزیزتر از خـــــــودِ من است...!!
تنهایی، یک احـساس اسـت؛ دچــــارش که باشی تحت الشّعاع هیــــچ نگاهی قرار نمیگیری..!!
من مصــــــــرع آخــرایـن تنهایی ام...!!
تنهایی چیز غمگیــن تر از قــاب عکس خـــالی، گــــوشه ی کمــــد پر از خاطرات چــــــرک آلــود .
تنهایی شبــــیه نُــت های ســـرکش، در دفتـــرِ خاطراتِ یک ناشنواست.
تنهایی یعنی تـــاراج کلمات ؛ یعنــی سَــر بریدن و ذِبــح کــردن قافــیه ها ست در اشعـار بی هویـّـت یــک شاعــــــر...!!؟
تنــهایــی، سوتـــین افتاده روی تخــت از یک سینــه پــــر درد نیـست ؛
تنهایی، معصومیّت از دست رفته در رگ های جا مانده در صف حــرام زادگیست..!!
تنــهایی و انـــزوا، در وجــــودِ یــک مــرد پوست کلفت و اشــک هایی که شَــرم می کنند از جــاذبه، و تــرس از آبــرو های ریــختــه شــده، مسیــر پُـر و پیچ و خـم سی ســـال!! ماتــم زدگــی، روی پیشانــی اش، صراطی است مستقیم از ســرکوب عشق...!!!
تنهــایی نــه فقط دیالوگ های کلیشه ای عصــر جمعــه، بلکه ناب ترین ناگفته هاست و پــر از تعلیق در نگاه آدمــها...!!!
نویسنده : سپهر عسگری